L’oportunismu a propósitu de Carrillo

Milio Mariño

Agora que’l Conceyu de Madrid acaba de concedéi una cai a Santiago Carrillo, petezme camentar lo que considero una tonelada d'oportunismu a dos bandes.

Cáfienme los oportunistes y los falsos. Por eso considero falsedá y oportunismu que, equí, en Xixón, el PP votare a favor de que nomaren a Carrillo fíu predilectu y que la urden del partíu, en Madrid, fuere que los conceyales del PP salieren del Plenu pa nun votar en contra de dai una cai.

Tamién considero falsedá y oportunismu que’l PCE apaeza agora como’l primer abanderáu y defensor de la figura de Santiago Carrillo, cuando la realidá yera que non lo podíen ver. Primeru obligáronlo a dexar la Secretaría xeneral del partíu, en 1982, y llueu acabaron espulsándolo pocu después.

Anque un tenga que ver col oportunismu que dixi enantes, esclario, por si les mosques, qu'a min Carrillo cayíame simpáticu. Y nun digo namás qu’eso: simpáticu. Considero que foi un bon políticu y reconozo que xugó un papel mui importante na transición pero, al empar, tamién me chocaba, y me choca, que siendo comunista o, en tou casu d'izquierdes a mamplén, como presumía de ser, fuere ún de los defensores más acérrimos de la monarquía y la figura del rei.