Lo que dicen de Hessel ye pa indignase

Milio Mariño

Stéphane Hessel foi, percima de tou, un tipu con suerte. Un privilexáu de formación elitista, nacíu nuna familia rica, que tuvo la potra de sobrevivir, nun ta claru cómo, nel campu nazi de Buchenwald, que volvió a llibrase de la muerte n'otros dos campos más, qu'entró nel cuerpu diplomáticu francés cuando acabó la guerra, que pasó más de media vida como diplomáticu na ONU y que, a los 93 años, vendió tres millones de copies d'un folletu, de 32 páxines, qu'anima a llantar cara y remontase ante les midíes qu'adopten los gobiernos pol aquello la crisis.

Qué digan de Hessel que foi un lluchador y un renovador del pensamientu críticu ye pa cortase les venes. Los mozos y menos mozos nun creo que precisaren d'un folletu como esi, que nun diz na, pa saber que taben indignaos, nin tampoco pa salir a la cai. Salieron y salen porque tán fartos. Porque tou tien una llende y estu nun hai quien lo aguante.

Lo peligrosu d’aponderar a los qu'afayen la so vocación lluchadora en pro d'una sociedá más xusta, pasaos los 90 años, ye qu'avecen a tener unes idees que coinciden, nun sé si per casualidá, col populismu prefascista de xente como Beppe Grillu y los sos "grillini" italianos. Nun quiero pensar mal pero lo mesmu ye per ehí por onde quieren empobinanos.