San Isidru, el folganzán

Milio Mariño

Como sé, de xuru, que tenéis desdexada la Hestoria Sagrada, güei quiero falavos d'un santu que se celebra estos díes. Refiérome a San Isidru, un llabrador qu’avezaba a llegar tarde y cansáu al trabayu porque tenía por zuna percorrer toles ilesies de Madrid y rezar un pocu en caúna.

Con aquel traxín, Isidru arrastraba una galbana que nun podía con ella, de mou qu'un tal Iván de Vargas, que yera'l señor pal que trabayaba, andaba al quite pa despidilo. Presentóse-y la ocasión cuando vio qu'un día llegaba colos gües a la era, sentábase embaxo d'un árbol y quedaba dormíu. Esta ye la mía, dixo'l llabrador empresariu, pero primero que pudiera llegar a onde taba'l folgazán, vio que del cielu baxaben dos ánxeles, poníase unu colos gües y otru col aráu y empezaben a llabrar la tierra.

Esi ye'l milagru más importante que-y reconocen a San Isidru. Asina, más o menos, ye como lo cuenta la Ilesia Católica.

Con esi exemplu, si a dalguién que se duerme nel trabayu lo faen Santu, yá me diréis aú vamos. Tenía razón Fátima Báñez y tamién el telediariu. Lo importante ye rezar y tener a dios de to parte.