Del abismu al sucu fiscal

Milio Mariño

Estos díes pasaos falóse abondo de qu'Estaos Xuníos podía cayer nun abismu fiscal y unu que coyere, col vuestru permisu, vacaciones navidiegues lleía les noticies pendiente d’enterase de que diba esa milonga qu'amenaciaba con una hecatombe mundial más estrozona que la boutade de los Mayas.

L'abismu fiscal resultó ser que'l tipu máximu d'impuestos, en EE.UU, pasaba del 35% al 39,6%, a partir de los 250.000 dólares d'ingresos añales, que yera lo que proponía Obama, y la cosa solucionóse alzando'l suelu hasta los 450.000, de cuenta que'l precipiciu quedó nun sucu qu'afeuta namás al 2% de los americanos. A los ricos, ricos, que ganen un pastón.

Obama sacó alantre la so propuesta cediendo, pa dalgunos, de forma escesiva y los Republicanos cedieron dando sofitu a unos impuestos que van en contra de los sos principios.

L'episodiu da pa milenta comentarios y anque prometo volver sobre’l tema apunto dos detalles p'abrir boca. N'España sedría impensable que'l PP sofitara una propuesta d'impuestos del PSOE. Y sería, tamién, inauditu que diputaos d'unu y otru partíu votaren lo creyíen que teníen que votar en conciencia y non lo que-yos mandaben votar nel so partíu.