Nun ye un home pequeñu, ye un neñu

Milio Mariño

Esi que vemos, ehí a la vera, ye un neñu ente munchos paisanos. Un neñu, fíu de padre mineru, que, pola cara que pon, mialma paez asustáu.

Esa ye la historia, qu'habrá quien piense qu'a los neños hai que guardalos de les coses males que pasen, de la inxusticia y les desgracies, procurando, únicamente, que xueguen y se diviertan.

Otros, en cambiu, tando d'alcuerdo en que los neños nun deben cargar con mieos y preocupaciones que nun yos correspuenden, son partidarios de nun esconder nin negayos la realidá de les coses. Entienden que deben saber por qué los padres nun aceuten lo que consideren inaceutable y por qué se sacrifiquen y lluchen defendiendo lo que consideren xustu.

Son dos postures distintes y les dos me paecen llícites. Agora bien, lo que naide negará, imaxino, ye que los neños  nun son insensibles, los neños entruguen. El quiz ye atopar el meyor retruque, el que-yos faiga entender lo que, pa ellos, nun tien sentíu.

La xubilación del canariu: ¡ Vaya páxaru !

Milio Mariño

El nuevu conseyu de la SGAE decidió ayer impugnar la pensión del que fuere cantante de Los Canarios y direutor xeneral de la Sociedá d’Autores, Teddy Bautista, qu'agora de xubiláu tien pa cobrar 23.000 euros al mes, casi cuatro millones de pesetes.

Esti páxaru, amas de dexar la SGAE con un pufu de 130 millones d'euros, ta imputáu por apropiación indebía y alministración fraudulenta.

 Nun ye novedá, ye otru más d’esa reciella lladrones que, mialma,  paez nunca s'acaba y a los que nun basta con metelos trenta años nel trullu. Hai que pone-yos, hasta que queden sordos, la canción que fexo esti puntu: Get on Your Knees.

Franco siguirá nel desván de los trastos

Milio Mariño

Por decisión del Tribunal Supremu, de fecha 13 de xuno, que nun almitió a trámite un recursu que pidía la reposición de la estatua de Franco, a caballu, na plaza San Xuan de la Cruz, xunto a los Nuevos Ministerios, el dictador siguirá nel desván de los trastos.

La noticia pue dicise que ye bona y mala al empar. Bona porque mialma sedría un escarniu que volvieren poner al gallegu nun pedestal, anque fuere de bronce y cagáu de palombes abondo. Y ye mala porque, amás de qu'hai un maxistráu de Supremu qu'emitió un voto particular en contra, plasma que conserven la estatua como si dalguién pensara que, entovía, pudiere sirvinos pa dalgo

Lluces qu'allumen lo prietu

Milio Mariño

Si una imaxen val por mil pallabres esta nun tien preciu. Dexate mudu. Ye como si, nun segundu, oyeres un discursu en silenciu. Entrate polos güeyos baxa pol pescuezu, plonia nel pechu y, a la vuelta, faite tarabica'l gargüelu.

Los mineros nun quieren regalos, quieren trabayu, quieren ganar el sueldu nel tayu. D'ehí, pa m’idea, que los que nunca sudaron pa ganalo nun entiendan que prefieran partise l'alma trabayando enantes que tar nel paru.

Rajoy volvió meter la pata hasta'l cuezu

Milio Mariño

A la fin en dalgo somos los primeros, somos el faimereyir de la prensa estranxera. Los periódicos de medio mundu falen de la rueda de prensa, obligada, de Rajoy, el domingo y pónenlo a cayer d’un burru pola inorancia, les mentires y les fanfarronaes que dixo y nun veníen a cuentu.

Rajoy ganó les eleiciones llamando fatu a Zapatero y en cinco meses tamién lo gana, de llargu, en metedures de pata y salies de pata de bancu. A lo cuál hai qu'amestar dalgo que barruntábemos y agora sabemos: que ye fuino, babayu y tien menos sentíu que la pega en rau.

Correa sal de la cárcel y Fernández Ordoñez del Bancu d’España.

Milio Mariño

Son concidencies, ye lo que tien xuntar dos noticies de les que non mos interesa'l por qué, sinón el cómo: quiero dicir si lo ficieron a riciu, al recostín o a tou correr.

Correa salió en vaqueros, ensin bigote pero con barba, con una maleta en cada mano y tres más que llevaba'l xofer. Ordoñez salió riyéndose, vistíu de traxe y corbata y llibre de polvu y paya.

Ciertu qu'aperiaben dos imáxenes bien distintes pero los dos diben contentos. Apuesto a que lleven pa casa más de lo que traxeron. Incluyíu Correa que salió de la cárcel con cinco maletes nes que ye pa barruntar que cueyen, de sobra, dos mudes y un cepiyu de dientes. Non m'estrañaría que d’equí a unos díes dixeren qu’arrampló col papel hixénicu y tres o cuatro toballes.  

Nosotros metíos nun pufu y el Presidente por ehí de buréu

Milio Mariño

Ta vistu que, mialma, nos tomen por fatos. Ayer volvieron vendenos por buenu dalgo que non lo ye. Tol mundu sabe que dengún bancu presta dineru sinón hai quien avale'l préstamu. Y, non solo eso sinón que si te presten 50, fáente qu'avales 500.

¿A quién creyéis que punxo como aval el Gobiernu pa que-y dieren los 100.000 millones d'euros? A nosotros. Nosotros somos los avalistes del pufu. Somos los que vamos pagar con sangre, sudor y llarimes lo que nun podemos pagar con dineru.

Nun contentos con eso, pa qu’entovía seya mayor l'escarniu, tenemos un Presidente que fai como’l capitán del Costa Concordia, anda por ehí de buréu mentanto se funde’l barcu.