Esi
que vemos, ehí a la vera, ye un neñu ente munchos paisanos. Un neñu, fíu de
padre mineru, que, pola cara que pon, mialma paez asustáu.
Esa
ye la historia, qu'habrá quien piense qu'a los neños hai que guardalos de les
coses males que pasen, de la inxusticia y les desgracies, procurando,
únicamente, que xueguen y se diviertan.
Otros,
en cambiu, tando d'alcuerdo en que los neños nun deben cargar con mieos y
preocupaciones que nun yos correspuenden, son partidarios de nun esconder nin
negayos la realidá de les coses. Entienden que deben saber por qué los padres
nun aceuten lo que consideren inaceutable y por qué se sacrifiquen y lluchen
defendiendo lo que consideren xustu.
Son
dos postures distintes y les dos me paecen llícites. Agora bien, lo que naide
negará, imaxino, ye que los neños nun
son insensibles, los neños entruguen. El quiz ye atopar el meyor retruque, el
que-yos faiga entender lo que, pa ellos, nun tien sentíu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Milio Mariño