El mi lio d'esta
selmana ye qu'esti día llamome Marcos Vega y díxome que yá s'acabara'l branu. Y
equí me tenéis, faciéndome la entruga de qué ye lo qu'acaba y lo qu'empieza.
Nada, porque nun acaba nin empieza nada. Too flúi, que diría aquel. Too escurre
per esi ríu qu'un día llegará a la mar. Y, nós intentando flotar. Faciendo lo
posible por nun afoganos. Espatuxando pa caltener la identidá de lo que fuimos
y nun cayer nel vacíu d'esi sentir que nos lleva a pensar que cada día ye unu
menos ya inda nun fiximos nada que mereza la pena.
Si me notáis un pelín raru que naide s'asuste. Tamién yo lo
noté, yá me dí cuenta de que toi quedando fora de la realidá. Pienso que debe
ser cosa de la seronda, d’esa seronda que nos vuelve un pocu más grises y un pocu
más murnios. La seronda siempres paga les culpes del pesimismu y la murnia. Y,
a lo meyor, quien sabe, igual ye culpable de too. Hasta d’esos pelos
qu'atopamos nel llaváu, na ducha, nel peñe y per tolos llaos… Seguru que ye
culpa de la seronda, de los factores esternos, non de que temos quedando
calvos.
De toes formes, nun quixera, por nada del mundu, que naide
s'amurniara. Los qu'acabáis de matriculavos nun cursu d'alfarería, talla de
madera o cualesquier ximnasiu anti panza, tenéis que caltener la ilusión
intacta. Los médicos encamienten facer el tontu como terapia. Dicen que ye bien
cenciellu, sobremanera pa los más llistos.
Facer el tontu ya rise ye sanu y nun sal mui caru. Ta
demostráu qu'asina curense munchos males. Muncho más que pol procedimientu
d'encamenta-y la nuesa salú a un santu. Y nun falo solu de los santos
tradicionales, amesto santos modernos como San Ibu Profeno o Santa Aspirina de Bayern.
Sé qu'estos díes hai muncha xente enfociada con esu de que
s’acabara’l branu, llegara la seronda y la vida volviera a ser cuchu. Pero non
tou ye negativu. Agora ye cuando entama a llover y a facer fríu pero,
precisamente por eso, amenórgase la contaminación del aire y alendamos muncho
meyor qu’en branu.
Tamién tien otres ventayes. Si t’apetez un petite exóticu: comer
mangos de México, o espárragos peruanos, pués comelos anque sía a mediaos de
payares o principios d’avientu. Y otra cosa, ye precisamente agora cuando nos
damos cuenta de qu’aquellos quince díes de vacaciones que nos fixeron sentir
persones yeren una cruel mentira. La vida real nun yera aquello, ye esto. Asina
que, caún, pue tómalo como-y de pola gana pero pienso que lo meyor ye facenos a
la idea de que nos queden once meses per delantre pa esfrutar y ser felices.
Once meses de felicidá, eso sí, quitando
los sábados, los domingos y les fiestes de guardar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Milio Mariño