Milio Mariño
( De lo que falé, ayer, nel programa de la RPA Noche tras Noche)
El mio lio d'esta selmana tien que ver cola resurreición… Pero… cuidáu, non cola resurreición de Xesús que celebramos va cuatro díes, sinón con esa otra resurreición que naide s'esplica. Con esi misteriu de que, agora per Pascua, la xente gastara munches más perres que l'añu pasáu, ensin qu'ameyorara la so situación económica.
Cuesta entender que, cola mesma tasa de paru y los sueldos que van cuesta abaxo y ensin frenos, aumentara'l gastu, pero lo cierto ye que'l nuesu Paraísu, el Paraísu Asturianu, llenóse de xente que vieno cola cartera na mano y gastó perres a embute. Falta facía. Precisábemos esta resurreición de los chigres, los hoteles y los restoranes como agua de mayu. Yá tuvo bien de desgracies… de vientos huracanaos, foles xigantes y torbonaes.
El tiempu debíanos dalguna allegría y cumplió, anque non del tou. Hubo díes bonos y díes regular, con vuelta al paragües y a la ropa d’abrigu. Tamién cumplieron la ilesia y el cleru, porque, anque unu se confiése atéu, non por ello dexa de reconocer que la xente vieno a gastar los cuartos por esos dos díes de fiesta siguíos que permiten qu'esfrutemos del ponte más llargu del añu.
A lo meyor, nun tais al tantu pero, por dalgo llamen, al Papa, el Sumu Pontífice… El mesmu nome lo diz: el máximu facedor de pontes. Títulu qu'heredó de l’antigua relixón de los etruscos, pa quien los pontes yeren sagraos.
Pero, volviendo a lo que tábemos, la noticia d'estos díes pasaos, foi la resurreición del gastu… Foi que s'acabara la vixilia del bolsu y la xente volviera a gastar munchos cuartos naide sabe por qué motivu. Tou lo demás, incluyíos los garduñazos de Rusia al mapa d'Ucrania y los gurníos d'Estaos Xuníos, ye secundariu. Como tamién lo ye esa otra noticia de qu'un pescador noruegu, de 64 años, pescara un bacaláu con un consolador nel estómagu.
Ta bien que, dacuando en vez, los periódicos y la radio camienten coses asina col aquello de provocar dalguna sorrisa pero, a nós, lo que daveres nos presta y nos fai reyir ye'l consolador económicu. Lo malo que si entramos en Google y pinchamos esa pallabra, nun atopamos nada que se refiera a una meyora, anque sía lleve, de la economía. Atopamos milenta anuncios de xuguetes eróticos qu'ufierten placer, a precios de saldu.
Sedría una pena que la resurreición del gastu, que se dio la selmana pasada, fuere como si nos masturbaremos con un xuguete de plásticu. Que fuere tan puntual y tan rara como lo del consolador qu’apaeció nel estómagu del bacaláu. Pero menos ye na. Tal como tan les coses consolámonos con pocu. Cerramos los güeyos, abrimos la boca y facemos como’l pexe noruegu. Tragamos lo que nos echen.
( De lo que falé, ayer, nel programa de la RPA Noche tras Noche)
El mio lio d'esta selmana tien que ver cola resurreición… Pero… cuidáu, non cola resurreición de Xesús que celebramos va cuatro díes, sinón con esa otra resurreición que naide s'esplica. Con esi misteriu de que, agora per Pascua, la xente gastara munches más perres que l'añu pasáu, ensin qu'ameyorara la so situación económica.
Cuesta entender que, cola mesma tasa de paru y los sueldos que van cuesta abaxo y ensin frenos, aumentara'l gastu, pero lo cierto ye que'l nuesu Paraísu, el Paraísu Asturianu, llenóse de xente que vieno cola cartera na mano y gastó perres a embute. Falta facía. Precisábemos esta resurreición de los chigres, los hoteles y los restoranes como agua de mayu. Yá tuvo bien de desgracies… de vientos huracanaos, foles xigantes y torbonaes.
El tiempu debíanos dalguna allegría y cumplió, anque non del tou. Hubo díes bonos y díes regular, con vuelta al paragües y a la ropa d’abrigu. Tamién cumplieron la ilesia y el cleru, porque, anque unu se confiése atéu, non por ello dexa de reconocer que la xente vieno a gastar los cuartos por esos dos díes de fiesta siguíos que permiten qu'esfrutemos del ponte más llargu del añu.
A lo meyor, nun tais al tantu pero, por dalgo llamen, al Papa, el Sumu Pontífice… El mesmu nome lo diz: el máximu facedor de pontes. Títulu qu'heredó de l’antigua relixón de los etruscos, pa quien los pontes yeren sagraos.
Pero, volviendo a lo que tábemos, la noticia d'estos díes pasaos, foi la resurreición del gastu… Foi que s'acabara la vixilia del bolsu y la xente volviera a gastar munchos cuartos naide sabe por qué motivu. Tou lo demás, incluyíos los garduñazos de Rusia al mapa d'Ucrania y los gurníos d'Estaos Xuníos, ye secundariu. Como tamién lo ye esa otra noticia de qu'un pescador noruegu, de 64 años, pescara un bacaláu con un consolador nel estómagu.
Ta bien que, dacuando en vez, los periódicos y la radio camienten coses asina col aquello de provocar dalguna sorrisa pero, a nós, lo que daveres nos presta y nos fai reyir ye'l consolador económicu. Lo malo que si entramos en Google y pinchamos esa pallabra, nun atopamos nada que se refiera a una meyora, anque sía lleve, de la economía. Atopamos milenta anuncios de xuguetes eróticos qu'ufierten placer, a precios de saldu.
Sedría una pena que la resurreición del gastu, que se dio la selmana pasada, fuere como si nos masturbaremos con un xuguete de plásticu. Que fuere tan puntual y tan rara como lo del consolador qu’apaeció nel estómagu del bacaláu. Pero menos ye na. Tal como tan les coses consolámonos con pocu. Cerramos los güeyos, abrimos la boca y facemos como’l pexe noruegu. Tragamos lo que nos echen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Milio Mariño