El mio lio d'esta selmana empieza por una entruga: ¿Que ye la Navidá?, ¿Sábemoslo de verdá?, ¿Somos conscientes de lo que celebramos? Ye una entruga obligada porque tamos arrodiaos de lluces de colorinos, anque cada vez menos, musiquina de villancicos, Papás Noeles y fartures a tutiplén.. Por eso… ¿de qué vamos falar sinón…? Pues de la Navidá?
Por cierto… El xueves que vien a estes hores yá vamos saber a quien-y tocó El Gordu que, como siempre, caerá bien lloñe, a mil kilómetros a lo menos. De toes maneres, anque non me toque nin un ris, yo prefiero esti gordu al otru…. A esi que llamen Papa Noel y va calando ente nós hasta'l puntu de que yá son munchos los pás que camuden a los Reis por Noel y non porque sían republicanos sinón porque lo ven más modernu y acorde con estos tiempos… Digo yo que sedrá por eso y non por amenorgar puestos de trabayu… Porque volvemos a lo de siempre… Lo qu'equí faen trés, perhí fuera arréglense con unu solo.
Ta too mui guapu pero la maxa de la Navidá pa mi que s'acaba'l día qu'afayamos la verdá… Quiero dicir que, cuando de neños, llevamos la narizada de que nin los Reis son lo que nos dixeron nin Papa Noel entra en casa pela chimenea… Pues, a partir d'ehí, yá se fastidió too... Queda lo que queda… Un consumismu al que nos vemos emburriaos y del que toos participamos, anque reneguemos y demos en criticar… Sí, porque criticar criticamos abondo, pero tou nos paez pocu… Cuanto más regalos y más fartures meyor… Dizse muncho eso de que… Yo nada, a mi con un par de calcetos y dos calzoncíos yá me tienen contentu… Tamién se diz…. La cena de Nuechebona, baaaa… Si me punxeren dos güevos d’aldea con un chorizu y unes pataques frites, quedaba tan a gustu… Si que se diz… Pero tol que pode tirase al mariscu…
Asina que nada, otru añu a siguir la rueda… A esfrutar de la Navidá procurando nun pensar en nada: nin nes perres nin nos efeutos secundarios… Qu'esa ye otra… Hai xente qu'inda nun probó'l turrón y yá ta pensando n'endelgazar en Xineru… La tiranía del cuerpu ye lo que tien… Nun dexa a la xente tranquila, non la dexa comer ensin que-y quede un cargu de conciencia…
Yo mialma lo creo asina.. La Navidá ta fecha pa los neñinos… Los mayores pos bonu… La receta ye dexase engañar… A lo menos hasta'l siete de xineru… Depués yá se verá… Yo ye lo que voi facer…Voi facer como que sigo creyendo nos Reis.. Voi vivir la Navidá como si fuera un neñu. Más o menos como fixo Carmina, la de la llotería, que de sobra sabía que'l décimu nun taba premiáu…
Asina que yá vos digo, lo meyor pa estos díes ye sacar al neñu que llevamos dientro… Lo malo ye si nos toca cuidar a los nietos… Tantos neños xuntos… Nun sé… Pue armase la de coyer.
Milio Mariño
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Milio Mariño