Cine asturianu

La mio parrafada de los xueves en Noche tras Noche de la RPA

El Mi lio d'esta selmana ye pol Festival de Cine de Xixón, un festival que yá va pola 56 edición y clausuróse'l sábadu pasáu con muncho humor y l'intervención de Rodrigo Cuevas, cantando resistiré del Dúu Dinámicu. Y seguru que resistirán porque ye un festival de calidá que dio'l Premiu del Principáu, al meyor llargumetraxe, a la película Hotel by the River del coreanu Hong Sang-soo y el premiu especial del xuráu al realizador y direutor xixonés Ramón Lluis Bande por "Cantares d'una revolución". Una película qu'acapia a la nuesa identidá, recuerda a Belarmino Tomás y recrea, cola voz del cantautor Nacho Vegas, el cancioneru d'Ochobre de 1934.

Dicen, los entendíos, qu'esti foi'l meyor añu del cine asturianu nel Festival de Xixón. Un cine que, cada vez más, esfruta de la reconocencia y llega a xaciase col meyor cine d'autor del mundu, en calidá y cantidá, porque na menos que’l 48% de les producciones españoles presentes nel festival foron asturianes. Lo cuál sospriende y fai que nos entruguemos si esiste, de verdá, un cine asturianu. Y, cuando dicimos asturianu estremamos ente trés posibilidaes porque convién estremar ente'l cine rodáu n'Asturies, el cine fechu por asturianos y el cine puramente nuesu…. Quiero dicir el cine de ciertu valumbu que resulte identificable nes sos temes, los sos enfoques o nos venceyos, ente los sos autores, como específicamente asturianu.

Si porque una cosa seríen les películes que se rueden n'Asturies, tomando Asturies como escenariu, otra la obra de direutores y realizadores nacíos n'Asturies y, ensin dulda, la más interesante, una cinematografía asturiana con traces propies.

Eso sería lo interesante y a eso voi… Porque equí nesta parrafada de los xueves avezamos a interesanos por tolo asturiano.

El casu que cuando los periodistes preguntaron polo mesmo inclusive'l premiáu Ramón Lluis Bande foi represu. Apenes quixo comprometese y precisar si lo que se ta cuayando ye xuna cinematografía o un enclín. Nun quixo esclarialo pero si dixo que ve con claridá que dalgo hai y dalgo se tá cuayando.

Elisa Cepedal, una xoven cineasta asturiana, que formóse y ta afincada en Llondres, dixo que, al igual que'l pueblu asturianu, el cine asturianu tamién ta en construcción. Que la situación de crisis y cambéu, que vive Asturies, y que se simboliza col zarru de les mines, ye mui estimulante y tamién val pal cine.

Hasta agora vimos películes asturianes, como In memoriam, un llargu nel que Bande enceta l'alcordanza y los olvidos del maquis n'Asturies…. Re Mine, una película na que Merino da una repasada a les postreres grandes fuelgues de la minería. O la premiada de Bande, Cantares d'una revolución, que recrea'l cancioneru de 1934… Toes suponen una mirada a la realidá asturiana d'un pasáu recién al que se vuelve porque pue esplicar el presente. Pero queda por ver si podemos pasar d'ehí… Quiero dicir, si la cinematografía asturiana pue dir más alló de les cuestiones identiaries. Yo apuestu que sí.

Milio Mariño